In memoriam: Cees Koppelaar

29-4 Nieuws

Afgelopen maandag is op 81-jarige leeftijd Cees Koppelaar overleden in zijn woonplaats Akersloot. Cees was van seizoen 1989-1990 tot en met seizoen 1991-1992 trainer/coach van Heren 1. Het eerste seizoen van Cees leidde, na een zinderende 5-1 overwinning op de laatste wedstrijddag tegen directe concurrent Hurley, tot het kampioenschap in de eerste klasse en dus voor het eerst promotie naar de overgangsklasse.

 

Ik durf te stellen dat Cees op alle spelers die onder hem mochten trainen en spelen een onuitwisbare indruk heeft gemaakt. Cees was enorm gedreven, authentiek, bijzonder gericht op de mens, emotioneel en warm. Veel jonge hockeyers – waaronder uw voorzitter – liet hij debuteren, het handige jonge krullenbolletje met de dunne pootjes uit Egmond a/d Hoef is zoals bekend de meest bekende en succesvolle Alkmaar speler die speeltijd kreeg van Cees.

 

Wat was Cees trots toen dit kleine krullenbolletje (laten we hem Teun noemen), eigenhandig Kameleon Heren 1 (nu Spandersbosch) gek draaide en behendig de steeds wild maaiende sticks van de tegenstander ontweek.

 

Cees had een Ajax en Bloemendaal achtergrond en was sport op het allerhoogste niveau gewend. Het dient gezegd, zo af en toe had Cees wat moeite hoe de lieve Alkmaarse levensgenieters in de dop met hun sport omgingen en hun sport beleefden, met het jaarlijkse hockeyfeest als hoogtepunt. "Cees, we hebben nog nooit verloren na het hockeyfeest”, ging er maar moeilijk in bij hem, meestal klopte het wel overigens.

 

Cees was naast trainer coach van Heren 1 ook bondscoach van Ierland en was daar enorm trots op, met name de gedrevenheid van zijn Ierse pupillen en hun passie voor de sport. Met Ierland heeft Cees buitengewoon knappe prestaties neergezet, 5e op EK en deelname aan het WK. Des te opmerkelijker was het dat als Heren 1 tegen Ierland speelde, Alkmaar meestal verrotte goed speelde en zelden van de Ieren verloor. Dit tot enige irritatie van Cees, want bijna altijd speelden wij op zo’n dinsdagavond 3 klassen beter dan in de competitie. De verwondering van Cees zag je dan meestal direct terug in de looptraining de dinsdag er op, dan waren we aan de beurt.

 

Van oorsprong was Cees namelijk looptrainer en zijn looptrainingen (op het grasveld waar nu veld 2 en 4 liggen) waren zwaar en slopend. Elke speler werd fitter dan voorheen en iedere speler ging technisch beter lopen dan ooit, maar daar ging wel wat aan vooraf om het maar zo te zeggen. Mijn hemel, wat een hel af en toe..

 

Maar hoe moe je ook was tijdens de looptraining, bochtjes afsnijden en metertjes pikken was uit den boze. Dat hoefde je echt niet te proberen bij Cees.. "Als van Basten geen metertje pikt bij mij, pik jij zeker geen metertje bij mij!”. Ook verstoppen bij het oude gravelveldje (nu de verre kant van veld 4) had geen zin, want Cees zag alles! Een uur lang ging alles uit de kast: "Pompen! Spatten! Vlammen! Door de hekken!”. En daar gingen we weer, grensverleggend tot redelijk ver over de pijngrens. Cees’ karakteristieke fluitje schalde over de velden. Eerst als beul, dan als verlossing..

 

Maar bovenal had Cees verstand van mensen. Slechte studieresultaten, gezeur op kantoor, liefdesverdriet, niets ontging hem en hij gaf iedereen een schouder. Hij zag onmiddellijk aan zijn spelers als iets niet in de haak was. Hij heeft zijn spelers niet alleen geleerd over sport, ook over het leven heeft hij zijn pupillen enorm waardevolle levenslessen meegegeven. "Je kan aardig hockeyen, je kan aardig aansturen, maar nog niet beide tegelijk. Niet doen dus..”, kreeg ik eens te horen van hem.

 

De oud-spelers van Heren 1 die onder hem gespeeld hebben zijn trots dat Cees hun coach is geweest. Hij zal door velen gemist worden.

 

Lieve Cees, waar je ook bent: "pompen, spatten, door de hekken!”

 

Namens het bestuur en oud heren 1 spelers 1989-1992,

 

Ian Spoelstra

 
29-4-2024 Algemeen